Nostalji. Bu kelime, geçmişte yapmaktan hakikaten zevk aldığımız bir şeye girdiğimizde hissedilen neşeli aşinalıkı anımsatıyor. Oyun değişik değil. Her insanın şimdi daha iyi zamanları düşündüğümüz anıları geri getiren oyunları var. Geriye bakmak birazcık daha neler yapabileceğinizi gösteren züppe gibidir, geriye bakmak bizlere çocukluğumuzun düşündüğümüz kadar fena olmayabilir. Erişkin olarak dünyanın iyi mi çalıştığını biliyoruz. Büyüdüğümüzde, dünyada hiçbir vakit hakikaten bir tutuşumuz olmadı. Geriye dönerek baktığımızda, bu zamanların daha iyi, daha güvenli, daha azca karmaşık bulunduğunu biliyoruz. Nostaljiyi kıran oyunlar bizi bir çocuğun havasına soktu. Kendimizi güvende, güvenli ve korumalı hissetmemizi sağlar. İnsanlar organik olarak güvenlik ve koruma istemektedirler. Bilhassa yetişkinler, zira yetişkinler olarak, dünyanın bigün OK’den bir sonraki güne ne kadar acele geçebileceğini biliyoruz. Oyuncular olarak oyunlarda güvenlik ararız.
Oynamaya, yaşımdaki bir çok oyuncu benzer biçimde fazlaca gençken başladım. Annem ve kız kardeşimle Super Nintendo ve Nintendo 64 oynayarak büyüdüm. Super Mario, Kirby ve Mario Cart oynadığımız oyunlardan bazılarıydı. Zelda kim bilir oynadığımız en büyük oyundu. Annemin Call of Duty ve öteki fazlaca grafik oyunları benzer biçimde süratli oyunlarda problemleri var. Bu yüzden Super Nintendo ve ne vakit oynadık! Süper Nintendo Zelda birkaç kez yendi. “Biz” diyorum fakat beni ya da kız kardeşimi oynamayan annemdi. Bunu yazarken bunu düşündüğümde bile, nostalji hissediyorum. Sonuna yaklaşmaya devam ettik, sonrasında oyun tasarrufumuzu temizledi, bu yüzden üç kez yine başladık. İyi zamandı. İşte o vakit ortalama altı, yedi ya da sekiz yaşındaydım. Uzun vakit ilkin. Nostalji bizlere gelecek için ümit veriyor. Bizlere geçmişte iyi zamanlar yaşandıysa, gelecekte yeni iyi zamanların olacağını söyler.
Sonrasında yalnız oynamaya başladım. Bir sonraki oyunu kronolojik sırayla düşünmek zor, fakat hepsinin bir teması vardı: tek oyuncu stratejisi. Birçok oyun içerebilen büyük bir oyun açıklaması. Firavun ve Kleopatra, Age of Empires II ve doğal ki Sid Meier’in Uygarlığı III benzer biçimde oyunlar. Atıcı oynamaya izin verilmedi zira fena dilleri vardı ve bu yüzden tek kişilik oyunlarla sınırlıydılar. Akrabalarım fazlaca koruyucuydu ve oyunlar yirmi yıl ilkin bugünkü kadar popüler değildi. Firavun, sizi eski Mısır’a yerleştiren bir kent kurucusudur. Oyunun amacı emrindeki kaynakları kullanarak büyük şehirler inşa etmekti ve on bir yaşlarında bir çocuk için oldukça zorlayıcıydı. Age of Empires II, firavundan tamamen değişik, gerçek zamanlı bir strateji oyunudur. Suni zekayı yada öteki oyuncuları ortadan kaldırmak için kaynak toplama ve birlik üretimini dengelemelisiniz. Civ III muhtemelen en sevdiğim oyun oldu. Bu güne kadar hala Firavun ve II.
Nostaljinin bir saniyeliğine yine bulunduğunu düşünün. Bir anıdan gelen bir duygu. Doğru olabilecek yada olmayabilecek “daha iyi zamanlar” hafızası. Bu anıları hatırlatan uzun vakit ilkin oynadığımız oyunlar keyifli olmaya devam etmeyebilir. Civ III Gençliğimde yüzlerce saat oynadım artık yaşlandığım kadar keyifli değil, bu yüzden şimdi o denli oynamıyorum. Kimi zaman nostalji bulunur.
Netice olarak, oyunlar için nostalji iyi bir şeydir. Bu, çocukluğumuzun başka türlü aklımızın dibinden geri dönmek için hiçbir nedenimiz olmayacağı mevzusunda tekrardan yaşamamıza izin verir. Birçok insan video oyunlarının anti-sosyal davranışlara, şiddete ve düşük derecelere yol açtığını söylüyor. Video oyunları bizlere dünyanın iyi mi bulunduğunu öğretir. Oldukca oyunculuda herhangi bir oyun oynadığınızda, çoğu zaman yalnız zehirli olan insanları bulacaksınız. Toplumun bizlere atması ihtiyaç duyulan en fena şeylerle yüzleşmeye hazırlanıyor. İnsanlar şiddete maruz kalmaktadır. İlk katliam, Cain Genesis’te Abel’i öldürdüğünde meydana geldi. Inanırım o sırada video oyunları yoktu. Doğrusu bu nokta devamlı kuramsal olacaktır. Mantıklı olan tek nokta okul notlarındaki düşüştür. Video oyunlarında okul emek vermesi yapmak fazlaca disiplin gerektirir. Bu disipline karakter verir. Tekrar nostaljik hissettiğinizde, anıları durdurmak ve sezmek için vakit ayırın. Daha iyi zamanlar düşüncesini ve dünyanın şimdiki zamanda size ne söylediğine bakılmaksızın, iyi zamanların hemen hemen gelmediğini umut edin. Video oyunları için nostaljiden öğrendiğimiz budur.
